Węgorczyca

Choroba pasożytnicza wywołana przez nicienia-węgorka jelitowego (Strongyloides stercoralis), który cały cykl rozwojowy może odbyć w organizmie człowieka, może więc wskutek autozakażenia doprowadzać do wieloletniego przebiegu choroby.

Objawy

Niepowikłana węgorczyca ma przebieg bezobjawowy lub przebiega z bólami brzucha i objawami skórnymi, które są najbardziej charakterystyczne dla tej choroby. W przypadkach powikłanych występują: biegunka, wymioty, nudności, zapalenie jelita grubego, objawy krwawienia z przewodu pokarmowego. Wszystkie one mogą prowadzić do utraty masy ciała i wyniszczenia. Objawy ze strony układu oddechowego są rzadkie. U osób z obniżoną odpornością może doprowadzić do śmierci. Charakterystycznym objawem węgorzycy jest larva migrans – liniowe lub kręte, swędzące zmiany skórne (tzw. “pełzające zapalenie skóry”).

Diagnostyka

Jeśli nie obserwuje się charakterystycznych objawów skórnych na obszarze endemicznym, podejrzenie choroby może sugerować występowanie znacznej eozynofilii. Ostateczne rozpoznanie może postawić po stwierdzeniu larw (jaja nie występują wskutek wewnątrzjelitowego rozwoju larw rabditopodobnych) w kale. Larwy filariopodobne mogą być stwierdzone w bioptatach z dwunastnicy lub jelit, a w przypadku masywnych infekcji, także w ślinie, popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych. Istnieją też metody immunoenzymatyczne wykrywające przeciwciała przeciwko antygenom węgorka.

Leczenie i profilaktyka

W leczeniu stosuje się:

• tiabendazol,
• albendazol,
• iwermektynę.

Obowiązuje leczenie nawet bezobjawowych postaci choroby.

Choroba występuje szczególnie na obszarach Azji Południowo-Wschodniej, Afryki Subsaharyjskiej i Brazylii. Zarażające człowieka filariopodobne larwy żyją w glebie i dostają się do organizmu człowieka poprzez skórę lub błony śluzowe.

Prewencja polega na unikaniu kontaktu skóry i śluzówek z ziemią oraz przestrzeganiu podstawowych zasad higieny.