Tasiemiec psi swą nazwę zawdzięcza temu, że jest to gatunek pasożytujący u ssaków psowatych, do których należą psy, wilki, lisy, kojoty i szakale. Może pasożytować także u ssaków kotowatych i innych mięsożernych, w tym czasem u człowieka.
Objawy i diagnostyka
Do rozprzestrzeniania się tasiemca psiego (Dipylidium caninum) u psów, kotów i ludzi, a szczególnie u małych dzieci przyczyniają się pchły- ponieważ są dla tego tasiemca żywicielem pośrednim.
Objawy zarażenia się tym tasiemcem należą do rzadkości. Jeżeli w ogóle wystąpią, to dotyczą zazwyczaj dzieci, które przypadkowo spożyły zarażonego tasiemcem owada (np. pchłę) i dotyczą głównie przewodu pokarmowego: niestrawność, utrata apetytu.
Części tasiemca wykrywa się w kale lub w okolicach odbytu.
W leczeniu stosuje się leki przeciwpasożytnicze np. prazykwantel.
Profilaktyka
Jak zapobiegać zarażeniu tasiemcem psim?
- Podstawową rolę w profilaktyce odgrywa dbanie o higienę rąk, ze szczególnym zwróceniem uwagi na mycie rąk po kontakcie z psami i kotami. Nie tylko psy mogą być źródłem zarażenia tasiemcem psim, ale także koty, lisy i inne zwierzęta.
- Konieczne jest również systematyczne odrobaczanie zwierząt domowych oraz ochrona ich przed pchłami, które są żywicielem pośrednim tasiemca psiego. Warto stosować obroże i bandamki przeciw pchłom.
